دل نوشته یک معلم

اینجا ایران است. اُُّمُّ القُرای جهان اسلام ، مأمن شیعه ، کشوری که در رأسش حضرت حجّت قرار دارد ، کشوری که تمام مسلمانان دنیا و تمام آزادیخواهان جهان چشم به آن دوخته اند. اما در عاشورای سال 1388 عده ای از بازماندگان نسل خوارج نهروان یعنی ملّی گراها ، نهضت آزادیها ، سلطنت طلبها ، منافقین ، بهائیها و دهها و صدها گروههای انحرافی دیگر ، ایران و تهران را با کوفه و کوفیان و با شام و شامیان اشتباه گرفته بودند.

شنیده بودیم در عاشورای سال 61 هجری اصحاب و یاران امام حسین(ع) سخت مشغول پیکار و لحظه لحظه مشتاق برای در آغوش کشیدن مرگ بودند ، البته نه به طمع بهشت ، بلکه برای یاری سیّد الشّهداء جهت کسب رضایت خدا.

امام علیّ بن موسی الرضا(ع) ـ که روز جمعه را روز ظهور حضرت مهدی(ع) می‌داند ـ ، در یکی از بهترین لحظات نیایش خود یعنی قنوت نماز ظهر جمعه سرود بی‌قراری و انتظار سر می‌دهد و برای فرج و ظهور آن بزرگوار دعا می‌کند:

يك ايراد اساسي كه در جامعه شيعه وجود دارد و همه ما شيعيان ، ـ از خواص تا عوام ـ را در بر گرفته این است که ما شنيده ايم كه بايد به قرآن و عترت ، تمسك جست . قرآن را داريم ، اما عترت چه ؟ آخرين نفر از عترت رسول الله (ص) غايب است و دسترسي ما فقط به احاديث اهل بيت عليهم السلام است . ما بسياري از احاديث را مي بينيم و مي‌‌خواهيم برداشت كنيم . یکی در مسجد مي‌‌آيد و بين دو تا نماز مي‌‌خواهد صحبت كند . مي‌‌گويد براي مردم چه بگويم ؟ مي‌‌خواهد احاديث اخلاقي بگويد...

  اشكال در آنجاست كه هر موضوعي كه براي من و شما جلب توجه مي‌‌كند ، آن را بزرگ جلوه مي‌‌دهيم .

اهل سفر باشیم نه اهل حضر ؟

سی و دو سه سال قبل ، وليِ عاقلِ عالم (ع) ، امامِ عاقلِ عالم (ع)، از جانب خدا سفره اي را در اين كشور پهن كرد . كمتر چيزي را سر اين سفره گذاشت ، تا حدي كه بعضي ها مأيوس شدند از اينكه اصلاً چيزي سر اين سفره گذاشته بشود و برخي فكر كردند كه با همان چيزهايي كه قبلاً ، قبل از پهن كردن سفره آورده شده بود ، با همان چيزها بايد شكم خود را سير كنند . در حاليكه روال خوبان اين نيست.